İlk dondurma, günümüzden yaklaşık 3 bin yıl önce Çin'de keşfedilmiştir. 1296 yılında Marko Polo'nun Çin gezisi sırasında öğrendiği buzlu içecek tariflerini beraberinde Venedik'e getirmesiyle birlikte Avrupa dondurmayla tanışır.
Aztekler 15. yüzyılda dağların tepelerinden aldıkları karları, yemeklerini ve içeceklerini soğutmak için kullanırken, Peru ve Kolombiya’daki Andres dağlarındaki karlar da soğutma amaçlı kullanılmıştır. Portekizlilerin ve İtalyanların, Latin Amerika’ya gelmesiyle, bilinen anlamda dondurma yaygınlaşmıştır. Kar ve şekeri karıştırarak bir çeşit dondurma yapmayı bilen Portekizli ve İtalyanlar, burada vanilya ve kakao ile tanışarak vanilyalı ve çikolatalı dondurmanın buluşuna yol açarlar.
Anadolu’da ise, Osmanlı İmparatorluğu’nun ilk dönemlerinde yüksek Anadolu düzlüklerinden toplanıp buz mahzenlerinde depolanan kar veya buzla yapılmış şerbet içme geleneği vardı. Anadolu’da kara eklenen pekmez, bal ve meyve özleriyle yapılan Karsambaç’la başlayan dondurmanın geçmişi, 17. yüzyıla dayanmaktadır.

Bu dönemde toplumun her kesimine yayılan dondurma yeme alışkanlığı özellikle Maraş bölgesinde çok farklı yapım yöntemlerinin gelişmesine neden olmuştur.

Günümüzde de Maraş dondurması olarak adlandırılan dondurma, dünyadaki örneklerinden çok farklıdır. Yakın bir zamana kadar klasik yöntemle, yani kol gücüyle hazırlanan bu dondurmanın bir özelliği bıçakla kesilecek kadar sert olmasıdır. Keçi sütü, şeker ve salepten yapılan bu dondurma çeşidine dünyanın hiçbir yerinde rastlanmaz.